Merhaba Herkese
Bu konuyu açma sebebim çok uzun zamandir aklimdakileri ve yasadigim seyleri kimseye anlatamamanin verdigi agirlik hissi.
Yaklasik 7 yildir psikiyatriye gidiyorum. Terapi gördüm, antipsikotik ve antidepresan ilaçlar aldim, uzun uzun hislerimi anlattim, beni yataktan çikartmayacak kadar güçsüz birakan ilaçlar kullandim ve hiçbiri ise yaramadi. Önce depresyon basladi. Okulu biraktim, telefon numarami ve sosyal medya hesaplarimi kapattim. Günlerce uyumadim ya da günlerce yataktan disari çikmadim. Sadece bir seyler izliyordum. Sonra izleyememeye basladim. Dikkatimi hiçbir seye veremiyordum, sürekli agliyordum, düsünemiyordum, herhangi bir günaydin bile sinirden aglatacak kadar sinirlendiriyordu beni ve daha fazlasi. Sonra okb geldi. Ellerimi ne kadar yikarsam yikayayim temiz olmuyordu. Her gün banyo yaptim, cildimi yakacak kadar sicak suyla yikandim, ellerim sürekli aciyordu, bir günde 4 tane tisört degistiriyordum vs. Bu hastalik dizilerdeki gibi degil ama. Kendimi temizlemeye ne kadar kafayi takmissam etrafim da o kadar pisti çünkü temizlik yapmak beni çok yoruyordu. Günlerce hiç uyumadan temizlik yaptigimi biliyorum. O yüzden çogu zaman pis bazen ise açik kalp ameliyati yapilabilecek kadar temiz bir odam vardi. Sonra anksiyete geldi. Hala anksiyete ile ugrasiyorum. Bu hastaligi uzun uzun anlatmama gerek yok. Söyleyebilecegim tek sey 24 saat boyunca korku içinde yasiyorum. Insan uyurken korkar mi ya da hep mi diye soran olursa evet. Uyumak benim için uyanik kalmaktan çok daha korkunç. Uyanik kaldigimda da tüm enerjimi kafayi yememek için harciyorum. Bunlari söylerken de minicik bir abarti bile yapmadim.
Iste durum bu iken doktorlar da soruyorlar neyin var diye. Cevap verebiliyor muyum? Hayir. Beni hayatta tutmalarini saglayacak kadar açiklayabiliyorum ancak. Durum bu iken gelip kendimi açiklamak ve kendi hayatima söyle bir baktigimda benden küçük arkadaslarima bir iki sey söylemek istedim.
Öncelikle neden bunu yasadigimiza dair çok düsündüm. Sadece ben de düsünmedim hatta. Burada bu konuyu düsünen, bu hastaliktan kurtulmak için çabalayan yaklasik 7-8 kisiyle yüz yüze görüstüm. Hepsinin bu konu hakkindaki düsüncelerini, özel hayatlarini, hatta bazilarinin gece hayatini, egitimlerini, siyasi görüslerini, burçlarini, sevdigi ya da sevmedigi yemekleri konustum. Ortak bir sey aradim. Ama yok. ''Neden'' sorusunun cevabini bulamadim. Eger bu soruyu düsünüyorsaniz kendinizi çok paralamayin. Bulursaniz benimle paylasin ama. Ben çok ugrastim ama bulamadim.
Üniversiteyi birakan ya da üniversiteye gitmeyenler için açtim aslinda bu basligi. Hayatimdaki en büyük pismanlik okulu birakmakti benim için. Bilerek ve isteyerek birakmadim, arkadaslarimi ve hayallerimi biraktigim için o kadar aci çekiyordum ki bana ihtiyaci olan insanlar olmasaydi çoktan bitirmistim ama yine de keske diyorum. Keske. Su an düsündügüm tek sey bu. Sakin kendinizi eve kapatmayin. Disarida neler olur bilmiyorum ama kötü seyler yasamak hiçbir yasamamaktan daha korkunç degil. Dermani ve çaresi olmayan hiçbir sey kötü degil. Tecrübe ve hayat. Ben bu hayati yasamadim. Sevgilimden ayrildim diye depresyona girmedim. Hayat çok bos yea diye varolus sanrilariyla debelenmedim. Sinavlardan kalma korkusu olmadi. Ise girmedim. Isten kovulmadim. istifa etmedim. Hiçbir sey olmadi. Uzay kadar büyük bir hiçlikte korku ve kaygiyla debelendim. Üniversiteye gitseydim belki su an yine bunlari yasiyor olacaktim. Ama yine de 19-25 yasinda yasamayacaktim. Kendinizi kapatmayin. Yillarca ne konsere gittim ne arkadaslarimla oturup karsilikli sohbet ettim. Keske yapsaymisim. Su an konsere gittigimde normal davraniyor muyum? Bana 2 metreden daha yakin herhangi bir insanin yaninda hiç normal degilim. Hem de kocaman isil isil harflerle hiç. Ama artik umrumda degil. O kadar yoruldum ki. Insanlarin sorunumun ne oldugunu anlamamasi yeterli.
Evet bunu söylemek için buradayim. Yillardir kendimle bile konusmuyorum bu konuyu. Doktorlara derdimi anlatamadigim için artik oyun gibi geliyorlar bana. Kimin bana ne kadar yardim etmesini istiyorsam öyle konusuyorum. Onlar beni tedavi etmeye çalisiyor. Ben onlari manipüle ediyorum. Bazilari az çok anliyor durumu. Bazilari komik bir sekilde aci çekiyor beni anlamak için. Taa ki yeni bir krize kadar. Ne derdimi anlatabiliyorum ne normal olabiliyorum.
Son olarak karacigerinize baktirmanizi tavsiye edecegim. Benim karacigerimde minik bir damar toplanmasi varmis. Görüstügüm kisilerden iki tanesinde daha bu durum vardi. Bu konunun sonuna kadar ne yazik ki gidemedim ama geniz akintisi disinda baska ortak noktamiz yok diyebilirim. Eger ortak bir nokta bulursam burada paylasacagim.
Kendini kapatan çok fazla insan var biliyorum. Günün sonunda ne oldugu önemli bile degil. Bilerek yapmayin bunu. Umarim bir gün kurtulabiliriz bundan. Ben çok ders aldim yasadigim seyden. Sadece keske bu kadar aci bir sekilde almasaydim diyorum.

hikayeni okurken cok üzüldum umarim bir gun iyilesirsin